De wijsheid van mijn `Moffel`

Eenmaal in de medische molen loop ik tegen veel dingen aan. De angst, het verdriet en de wanhoop gaan er soms met mijn geest vandoor. De vragen blijven rond spoken, de twijfel blijft bestaan en de hoop lijkt verloren te gaan. Ik ben dol op controle en heb het liefst dan ook zelf de touwtjes in handen maar ik weet dat dit niet gaat. Daar word ik onrustig van en door de onrust onstaat er een chaos in mijn hoofd en dan is niets fijner dan driftig misschien een tikkeltje dwangmatig poetsen. Ik heb dan de touwtjes wel in handen en het huishouden kan ik wel structureren en ordenen zoals ik dat wil. Zoals jullie misschien kunnen lezen verander ik door de situatie en dat is wel het laatste wat ik wil.

Heel erg blij was ik dat ik dacht dat ik dit weekend mijn eisprong zou hebben en dus kon gaan starten met ronde 3. Helaas liet mijn lichaam mij ook in de steek want de ovulatietesten blijven negatief. Hier heb ik geen ervaring mee want normaal gesproken is mijn lichaam optijd en ook dit brengen verschillende vragen met zich mee. Ik weet dat ik alleen maar kan afwachten en hopen dat morgen mijn eisprong zal plaatsvinden. Mocht dit niet het geval zijn dat bel ik het ziekenhuis maar hopelijk is dit niet nodig. Voor nu roept mijn geest de hele tijd; Ei waar blijf je nou? hopelijk reageerd mijn lichaam hier op en heb ik morgen weer iets meer rust.

Door wat er nu allemaal gebeurd hadden 'Moffel' en ik een gesprek want hoe graag we het ook willen,  er is  natuurlijk een kans dat het niet gaat lukken. Het liefst begraaf ik deze gedachte ver in mijn gedachte maar soms moet je het ook hebben over hele verdrietige dingen om te kijken hoe de ander hier tegenaan kijkt. Hoe zwaar het volgende traject ook zal zijn, daar gaan we voor omdat onze wens nu eenmaal te groot is om ons te laten weerhouden door  de angst, teleurstelling en alles wat erbij komt kijken maar wat als...? Ik merk wel dat wij beiden onze grenzen steeds verleggen, hoe moeilijk dat ook is, ook dan is onze wens te groot om ons te laten weerhouden. Zelfs adoptie komt zo nu en dan te sprake al zal dat helemaal onze laatste optie zijn, terwijl 'Moffel' daar eerst moeite mee had kijkt hij er nu anders tegenaan. Maar wat als? Ja ik weet dat we nu wel erg ver vooruit denken en het lang nog niet zover is maar toch denk ik er zo nu en dan over na.

Mijn vriend is niet zo'n spreker, hij is meer in zichzelf gekeerd maar dit is iets van ons samen dus steeds vaker zie ik hem opener worden. Hij verlegt zijn grenzen, zet zijn emoties opzij en gaat samen met mij het avontuur aan. Hij gaf  aan dat hij ontzettend graag kinderen wil, het liefst een kind van ons samen maar als het niet zo mag zijn dan is hij ook gelukkig. Ik kan je vertellen dat ik eerst best boos werd van binnen, hoe kon hij dat nou zeggen? Had hij alle hoop op een kindje al laten varen? Zelfs dacht ik, kijk is wat ik er allemaal voor heb moeten doen, wat ik er voor doe en wat er misschien nog komen gaat en dan zeg jij dit? Waarschijnlijk zag hij mijn vertrokken gezicht en vroeg; maar ben jij nu dan niet gelukkig? Even moest de vraag landen om antwoord te kunnen geven. Ik vroeg mezelf af of ik echt gelukkig ben en ik antwoorde, Ja. Waarop hij zei; samen zijn we gelukkig, gaan we binnenkort trouwen en ik hoop dat we samen oud worden. Een kindje is meer dan welkom, een wens van ons allebei maar het is niet iets wat ons gelukkig maakt misschien gelukkiger maar dat weten we nog niet. Ik heb nog vaak gedacht aan de woorden van 'Moffel' want ik heb mij zo ingesteld om samen  vader en moeder worden dat ik niet weet wat ik met mijn leven zou moet zonder kinderen te hebben.

Ik heb er van geleerd en kwam weer met beide benen op de grond. Nee, we hebben absoluut niet de hoop verloren en hebben nog een lange weg te bewandelen maar dat doen we nu weer samen en anders. Samen zijn we gelukkig, gezegend en alleen met elkaar kunnen we dit aan en daar moet ik aan blijven denken. Ondanks deze moeilijke tijd en welke avonturen er nog op ons pad zullen komen, wij gaan weer leven.